Kumpela zasiała we mnie ziarenko, że może mogłabym zarabiać na blogu. Może i mogłabym, tylko, że ja nigdy nie pisałam nic dla pieniędzy. To chyba trochę tak, jak sprzedawanie czegoś bardzo intymnego i osobistego... Chociaż ludzie nie takie rzeczy robią dla pieniędzy. Tylko, że pisząc za kasę jakoś wena by mi uciekała, a może właśnie nie. Może byłaby wprost proporcjonalna do zysków.

Stałam się ostatnio strasznie niezdecydowana. Czyżby zmieniły mnie aż tak ostatnie wydarzenia? Poniekąd.

Stało się. Zbyt wiele nawet jak na mnie. Stało się też to, że zrodził się nowy blog. Kompletnie szczery, obdarty z wszelkich złudzeń i upiększaczy. Taki ortodoksyjny realizm za błogosławioną kurtyną anonimowości. Hmm, przesadziłam. Tamten nowy blog stoi raczej w opozycji do jakiejkolwiek formy błogosławieństwa.

A może by tak wcale nie wychodzić z łóżka skoro nie ma po co?

Gdy lek na SMA był wciąż utopią, to było mi łatwiej pogodzić z tym, że nigdy nie będzie lepiej. Ale nie potrafię się pogodzić z myślą, że lek JEST ale po pierwsze kosztuje 3 mln na rok a po drugie osobom z usztywnionym za pomocą prętu kręgosłupem (jak ja) nie ma jak go podać. Jest lek, a SMAki wciąż umierają. Wczoraj odeszła kolejna dorosła kobieta z SMA. Nie zdążyła, ani na lek, ani na prawdziwą miłość.
W SMA każdy dzień wyciskam jak cytrynę i biorę z niego ile się da. Przeraża mnie bezczynność, bo wiem, że czas w SMA biegnie szybciej. Czas nie czeka na lepsze czasy ani na to aż ktoś znajdzie dla nas czas.